بن (به انگلیسی: stem) بخشی از فعل است که معنای آن را در بر دارد و عنصرهای صرف فعل از جمله، پایانه‌های صرفی به آن افزوده می‌شوند. زبان فارسی امروزین دارای سه بن است: بن گذشته، بن حال و بن سببی. به صرف فعل «بردن» در زمانهای گذشته‌ی مطلق، گذشته‌ی پایا، حال مطلق و حال پایا توجه کنید. بن گذشته‌ی این فعل «برد» و بن حال آن «بر» است.

گذشته‌ی مطلق گذشته‌ی پایا حال مطلق حال پایا
بردم می‌بردم برم می‌برم
بردی می‌بردی بری می‌بری
برد می‌برد برد می‌برد
بردیم می‌بردیم بریم می‌بریم
بردید می‌بردید برید می‌برید
بردند می‌بردند برند می‌برند

تا جایی که به فارسی امروزین مربوط می‌گردد، بن کوچکترین یکای فعل است و به یکای کوچکتری تجزیه‌پذیر نیست اما در فارسی باستان، بن از یکای کوچکتری به نام «ریشه‌‌» ساخته می‌شود. برای نمونه، فعلهای «آوردن» و «بردن» دارای بنهای زیر هستند.

بن گذشته بن حال
فارسی باستان فارسی نو فارسی باستان فارسی نو
â-bərə-ta âvord (آورد) â-bar-a âvar (آور)
bərə-ta bord (برد) bar-a bar (بر)

در فارسی باستان، ریشه سه ریخت دارد: ضعیف، افزوده و بالانده. هر دو فعل «آوردن» و «بردن» از ریشه‌ی bar به دست آمده‌اند. bar ریخت افزوده و bərə که به صورت bṛ نیز نوشته می‌شود، ریخت ضعیف ریشه است. فعل «آوردن» از افزودن پیش‌وند â به فعل «بردن» ساخته شده اما این ارتباط در فارسی نو ناپیداست و بدون آگاهی از فارسی باستان نمی‌توان به هم‌ریشگی این دو فعل پی برد. همچونین، روشن می‌شود که تلفظ درست فعل «آوردن»، همان âvordan است که در گفتار عامیانه رایج است و نه âvardan که در گفتار رسمی به کار می‌رود.