شناسه‌های فعل اصطلاحا، از نوع پِیْ‌بَست (enclitic) هستند و تکیه‌ی واژه‌ای را که به آن می‌چسبند تغییر نمی‌دهند. در زبان فارسی، تکیه بر روی هجای پایانی‌ست اما از آنجا که شناسه‌ها تکیه‌آور نیستند، تکیه بر روی هجای پایانی نمی‌افتد. برای مثال، فعل «رفتم» (raf-tam) دو هجا دارد و شناسه‌ی گذشته بخشی از هجای دوم یا پایانی‌ست. به دلیل تکیه‌ناپذیری شناسه، «رفتم» به جای /raf-tam/ به صورت /raf-tam/ تلفظ می‌شود (هجایی که تکیه می‌گیرد به صورت توپر مشخص شده‌است).
در فارسی گفتاری، شناسه‌های گذشته با ماده‌ی گذشته ادغام می‌شوند. برای مثال، در فعل «رفته‌ام» (rafteam) که زمان آن گذشته‌ی نقلی‌ست، واکه‌ی «e» ماده‌ی گذشته‌ی با واکه‌ی «a» شناسه‌ی گذشته ادغام گشته و به صورت raft'am در می‌آید. در خط لاتین، از علامت آپوستروف ( ' ) برای نشان دادن ادغام استفاده می‌شود اما از آنجا که در خط فارسی علامتی برای مشخص کردن ادغام وجود ندارد، raft'am به صورت «رفتم» نوشته می‌شود که ظاهر یکسانی با «رفتم» گذشته‌ی ساده دارد و می‌تواند باعث اشتباه گردد. دو راه برای تمیز دادن این دو زمان از یکدیگر وجود دارد:
- اگرچه یکسان نوشته می‌شوند اما در تلفظ همواره متفاوت هستند. برای نمونه، «دیدم» اگر گذشته‌ی ساده باشد، تکیه‌اش بر روی هجای پیش‌پایانی‌ست: /di-dam/ اما اگر گذشته‌ی نقلی باشد، تکیه بر روی هجای پایانی‌ست /di-dam/ زیرا شناسه با هجای پیش‌پایانی ادغام گشته و /di-de-am/ به صورت /di.d'am/ در آمده. مثال: «دیروز اون فیلم رو دیدم» (گذشته‌ی ساده: didam) در برابر «تا حالا چند بار اون فیلم رو دیدم» (گذشته‌ی نقلی: did'am).
- راه دیگر این است که جمله را به سوم شخص مفرد تبدیل کنیم. با این روش به سادگی می‌توان زمان فعل را تشخیص داد. پیرو مثال پیشین: «دیروز اون فیلم رو دید» (گذشته‌ی ساده) در برابر «تا حالا چند بار اون فیلم رو دیده» (گذشته‌ی نقلی).
متأسفانه، به این مسئله به هنگام مکتوب کردن فارسی گفتاری توجه نمی‌شود. به عنوان نمونه، ممکن است در روزنامه یا مجله‌ای به مشابه این جمله بر بخورید: «ضبط کار یا آلبوم تازه‌ای رو شروع کردی؟» که در اینجا منظور از «شروع کردی»، «شروع کرده‌ای» است.
ادغام شناسه و ماده‌ی گذشته در دیگر زمانهای نقلی نیز رخ می‌دهد. برای پرهیز از تکرار، نکته‌های این بخش برای دیگر زمانهای نقلی مجدد بیان نمی‌شوند.
به هنگام نوشتن فارسی به الفبای لاتین، می‌توان از آپوستروف برای نشان دادن ادغام و متمایز کردن این دو صورت استفاده کرد: raftam (گذشته‌ی ساده) در برابر raft'am (گذشته‌ی نقلی). خط فارسی نیاز به علامتی برای نشان دادن ادغام دارد اما تا کنون، چاره‌ای برای آن اندیشیده نشده. ادغام در زبان فارسی رایج است و خصوصا در شعر فراوان یافت می‌شود. برای نمونه، ترکیب «ز» (از) و «این» به صورت «زین» نوشته می‌شود که با واژه‌ی «زین» (اسب) صورت نوشتاری یکسانی دارد. یا ادغام «که» و «این» که به صورت «کین» نوشته می‌شود. اگر فارسی علامت مشابهی برای ادغام داشته باشد می‌توان raft'am را به صورت «رفت'ام» یا «رفت'م» نوشت و به همین ترتیب: ز'ین (ز + این)، ک'ین (که + این)، ک'آن (که + آن)، ک'و (که + او)، ابری'ست (ابری + است) و ...