حال مطلق التزامی

زمان حال مطلق التزامی دارای نمود مطلق ^(perfective) و سویه‌ی التزامی ^{(subjunctive)} است. نمود مطلق از پیآمد داشتن کنش (نمود کامل) یا دامنه‌دار بودن کنش (نمود ناتمام) سخنی نمی‌گوید و تنها این آگاهی را می‌دهد که کنش در زمان حال یا آینده به انجام می‌رسد. سویه‌ی التزامی نشان می‌دهد که این زمان بر پایه‌ی نگرش و روی‌کرد ذهنی است. زبان فارسی در صرف فعل تفاوتی میان حال و آینده نمی‌گذارد. بنا بر این، زمان «حال مطلق التزامی» بسته به بافت جمله می‌تواند کار زمان «آینده‌ی مطلق التزامی» را نیز انجام دهد. از دید زبان‌شناسی نوین، نام انگلیسی این زمان perfective present subjunctive است.

روش ساخت

زمان حال مطلق التزامی بر پایه‌ی الگوی زیر ساخته می‌شود:

صرف مثبت

نکته‌هایی پیرامون پیش‌وند «ب»

در فعلهای مرکب، پیش‌وند «ب» معمولا حذف می‌شود.

اگر بن حال با واکه‌ای به جز «i» آغاز گردد، همخوان میانجی «ی» میان پیش‌وند «ب» و بن حال می‌نشیند.

اگر بن حال با واکه‌ی «o» یا «a» آغاز گردد، افزون بر گرفتن همخوان میانجی «ی»، معمولا در نگارش، «الف» حذف می‌گردد.

موردهای ویژه

بن حال فعل «بودن» در اصل «bav» است که تلفظ آن در گذر زمان «bov» گشته. برای ساخت زمانهایی که به بن حال نیاز دارند، بن «باش» به کار می‌رود که در فارسی باستان، بن آینده‌ی فعل «بودن» است.

فعل «داشتن» و فعلهای مرکبی که از آن ساخته می‌شوند، اگر معنای «دارندگی» را برسانند، در زمان حال مطلق التزامی صرف نمی‌شوند و به جای آن، حال کامل التزامی به کار برده می‌شود.