حال کامل فرمایشی | دستور فعل و زمانهای زبان فارسی

زمان حال کامل فرمایشی دارای نمود کامل ^(perfect) و سویه‌ی فرمایشی ^(imperative) است. نمود کامل نشان می‌دهد که پیآمد کنش تا زمان حال بر جای مانده. سویه‌ی فرمایشی نشان می‌دهد که این زمان بر پایه‌ی دستور دادن (امر) یا بازداشتن (نهی) است. نام انگلیسی آن present perfect imperative است.

روش ساخت

زمان حال کامل فرمایشی بر پایه‌ی الگوی زیر ساخته می‌شود:

ماده‌ی گذشته‌ی فعل اصلی		فعل کمکی «بودن» به زمان حال مطلق فرمایشی

صرف مثبت

صرف فعل ساده‌ی «رفتن»
من	رفته باشم	ما	رفته باشیم
تو	رفته باش	شما	رفته باشید
او	رفته باشد	ایشان	رفته باشند

صرف فعل مرکب «کار کردن»
من	کار کرده باشم	ما	کار کرده باشیم
تو	کار کرده باش	شما	کار کرده باشید
او	کار کرده باشد	ایشان	کار کرده باشند

صرف منفی

در اصل، زمانهای فرمایشی با پیش‌وند «م» (ma) منفی می‌شوند اما در فارسی امروز، زمانهای فرمایشی همچون زمانهای گزارشی و التزامی، با پیش‌وند «ن» (na) منفی می‌شوند.

صرف فعل ساده‌ی «رفتن»
من	مرفته باشم نرفته باشم	ما	مرفته باشیم نرفته باشیم
تو	مرفته باش نرفته باش	شما	مرفته باشید نرفته باشید
او	مرفته باشد نرفته باشد	ایشان	مرفته باشند نرفته باشند

صرف فعل مرکب «کار کردن»
من	کار مکرده باشم کار نکرده باشم	ما	کار مکرده باشیم کار نکرده باشیم
تو	کار مکرده باش کار نکرده باش	شما	کار مکرده باشید کار نکرده باشید
او	کار مکرده باشد کار نکرده باشد	ایشان	کار مکرده باشند کار نکرده باشند

نمونه

تا من بر گردم غذایت را خورده باش
در انتخاب همسر این معیارها را در نظر داشته باشید