آینده‌ی پیشین پایای گزارشی | دستور فعل و زمانهای زبان فارسی

زمان آینده‌ی پیشین پایای گزارشی دارای سویه‌ی گزارشی ^(indicative) و نمودهای پیشین ^(pluperfect) و پایا ^{(imperfective)} است. نمود پایا نشان می‌دهد که کنش در بازه‌ای از زمان آینده پایدار و ماندگار است و نمود پیشین نشان می‌دهد که زمان آغاز کنش پیش از کنش دیگری در زمان آینده است. سویه‌ی گزارشی نشان می‌دهد که این زمان بر پایه‌ی نگرش و روی‌کرد ذهنی نیست و کنش را آن گونه که در جهان بیرون است گزارش می‌کند. نام انگلیسی این زمان imperfective future pluperfect است.

فارسی معیار زمان آینده‌ی پیشین پایا ندارد و تنها در برخی گویشها یافت می‌شود. دکتر جمال رضایی در کتاب «بررسی گویش بیرجند» صفحه‌ی ۲۸۶، از این زمان با نام «آینده‌ی دور استمراری» یاد کرده‌اند. هرچند، این زمان نمود پایا یا ناتمام (imperfective) دارد و نه «استمراری» (progressive).

روش ساخت

می		ماده‌ی گذشته‌ی فعل اصلی		فعل کمکی «بودن» به زمان آینده‌ی مطلق

صرف مثبت

صرف فعل ساده‌ی «رفتن»
من	می‌رفته خواهم بود	ما	می‌رفته خواهیم بود
تو	می‌رفته خواهی بود	شما	می‌رفته خواهید بود
او	می‌رفته خواهد بود	ایشان	می‌رفته خواهند بود

صرف فعل مرکب «کار کردن»
من	کار می‌کرده خواهم بود	ما	کار می‌کرده خواهیم بود
تو	کار می‌کرده خواهی بود	شما	کار می‌کرده خواهید بود
او	کار می‌کرده خواهد بود	ایشان	کار می‌کرده خواهند بود

صرف منفی

صرف منفی با افزودن پیش‌وند «ن» به «می» ساخته می‌شود.

صرف فعل ساده‌ی «رفتن»
من	نمی‌رفته خواهم بود	ما	نمی‌رفته خواهیم بود
تو	نمی‌رفته خواهی بود	شما	نمی‌رفته خواهید بود
او	نمی‌رفته خواهد بود	ایشان	نمی‌رفته خواهند بود

صرف فعل مرکب «کار کردن»
من	کار نمی‌کرده خواهم بود	ما	کار نمی‌کرده خواهیم بود
تو	کار نمی‌کرده خواهی بود	شما	کار نمی‌کرده خواهید بود
او	کار نمی‌کرده خواهد بود	ایشان	کار نمی‌کرده خواهند بود