شخص فعل، کس یا چیزی است که فعل به آن نسبت داده می‌شود. اگر شخص، خودِ گوینده باشد آن را «اول شخص» و اگر شنونده باشد، «دوم شخص» و اگر دیگری باشد، «سوم شخص» گویند. شخص می‌تواند یک نفر (مفرد) یا بیش از یک نفر (جمع) باشد. بنا بر این، بر روی هم، شش شخص دستوری هست.

شخصنمادنام دیگرضمیر شخصی
اول شخص مفرد۱م.گوینده‌ی مفردمن
دوم شخص مفرد۲م.شنونده‌ی مفردتو
سوم شخص مفرد۳م.دیگری مفرداو، وی، آن
اول شخص جمع۱ج.گوینده‌ی جمعما
دوم شخص جمع۲ج.شنونده‌ی جمعشما
سوم شخص جمع۳ج.دیگری جمعآنها، ایشان

فعل برای شش شخص صرف می‌گردد. جدول زیر صرف فعل «رفتن» را در زمان گذشته‌ی ساده نشان می‌دهد. به هرکدام از ریختهای صرفی «رفتم، رفتی، ...» یک «سازه» می‌گویند.

منرفتممارفتیم
تورفتیشمارفتید
اورفتایشانرفتند

با توجه به این که اصطلاح «صیغه» ویژه‌ی دستور زبان عربی‌ست و برای زبان فارسی بار معنایی لازم را ندارد، نگارنده اصطلاح «سازه» را به جای آن پیشنهاد می‌دهد.