شخص فعل، نمایانگر کسی یا چیزی است که فعل به آن نسبت داده می‌شود. اگر شخص، خودِ گوینده باشد آن را «اول‌شخص» و اگر شنونده باشد، «دوم‌شخص» و اگر دیگری باشد، «سوم‌شخص» گویند. شخص می‌تواند یک نفر (مفرد) یا بیش از یک نفر (جمع) باشد. بنا بر این، بر روی هم، شش شخص دستوری داریم.
| شخص | نماد | نام دیگر | ضمیر شخصی |
|---|---|---|---|
| اول‌شخص مفرد | ۱م. | گوینده‌ی مفرد | من |
| دوم‌شخص مفرد | ۲م. | شنونده‌ی مفرد | تو |
| سوم‌شخص مفرد | ۳م. | دیگری مفرد | او، وی آن |
| اول‌شخص جمع | ۱ج. | گوینده‌ی جمع | ما |
| دوم‌شخص جمع | ۲ج. | شنونده‌ی جمع | شما |
| سوم‌شخص جمع | ۳ج. | دیگری جمع | ایشان آنها |
فعل برای شش شخص صرف می‌گردد. جدول زیر صرف فعل «رفتن» را در زمان گذشته‌ی مطلق نشان می‌دهد.
| اول‌شخص مفرد | رفتم | اول‌شخص جمع | رفتیم |
|---|---|---|---|
| دوم‌شخص مفرد | رفتی | دوم‌شخص جمع | رفتید |
| سوم‌شخص مفرد | رفت | سوم‌شخص جمع | رفتند |
ضمیرهای مثنی
برخی زبانها افزون بر شمار یگان (مفرد) و چندگان (جمع)، شمار دوگان (مثنی) نیز دارند. برای ترجمه‌ی ضمیرهای مثنی می‌توان ترکیب «دو تا» یا «دو نفر» را به کار بست:
| شخص | ضمیر |
|---|---|
| اول‌شخص مثنی | ما دو تا ما دو نفر |
| دوم‌شخص مثنی | شما دو تا شما دو نفر |
| سوم‌شخص مثنی | آن دو تا آن دو نفر |