بر اساس دستور خط فرهنگستان، نشانه‌ی جمع «ها» را هم می‌توان جدا نوشت (با نیم‌فاصله)، هم سرهم. اما سؤال این است که چرا اصلا در مورد جدانویسی صحبت می‌شود! نشانه‌ی جمع را چرا باید جدا نوشت؟ مگر پس‌وند نیست؟ اگه به لاتین یا هر خط دیگری می‌نوشتیم که در آن، حرفها بر اساس جایگاه‌شان تغییر شکل بی‌قاعده نمی‌دادند، «ها» را جدا می‌نوشتیم یا سرهم؟ مسلما سرهم: derakhthâ.
اگر قرار به جدانویسی‌ست، چرا فقط «ها»؟ پس دیگر نشانه‌ی جمع فارسی «ان» و نیز جمعهای عربی را هم باید جدا بنویسیم: «درختان/درخت‌آن»، «معلمان، معلم‌این، ابداعات، ...». قانون باید برای همه باشد تا خط یکدست بشود. «ها» هم یک نشانه‌ی جمع است مانند بقیه و باید با آن مانند بقیه رفتار بشود: درختها، درختان، معلمان، معلمین، ابداعات.
به هیچ وجه، جدانویسی «ها» را نمی‌توان توجیه کرد. استفاده از نیم‌فاصله تنها برای ضرورت باید باشد. برای نمونه، هنگامی که واژه خود به «ه» پایان می‌یابد: خانه‌ها.